Deze vlucht was dinsdag volledig gereserveerd voor deelnemers van een conferentie van de Noorse onderzoeksraad. Het was extreem bijzonder om voor het eerst op Spitsbergen te zijn, maar veel heb ik er niet van gezien. Niet omdat het programma te vol was, maar omdat het er 24 uur per dag helemaal donker was. Geen verschil tussen 12 uur 's middags en 12 uur 's nachts. Het was helder weer, maar deze "mørketid" op Svalbard is niet te vergelijken met Tromsø op z'n donkerst, rond 20 december, wanneer het nog steeds midden overdag 2 uurtjes "schemert".
 |
| Spitsbergen hotel |
De eerste ochtend werden we direct gewaarschuwd: we mochten wél zonder geweer door het dorp lopen, maar alleen op plekken waar straatverlichting is. Daarbuiten ben je een gemakkelijke prooi voor ijsberen. Het is vrij uniek om naar een conferentie te gaan waar je het gevaar loopt opgegeten te worden door een ijsbeer!
Kathrine en ik zijn direct hard op zoek gegaan naar een man-met-geweer voor een langere wandeling dan alleen door de paar straten die Longyearbyen rijk is. Uiteindelijk vonden we een man zónder geweer, die ons mee wilde nemen naar de rand van het dorp, waar de straatverlichting op houdt. Het werd een spannende wandeling, maar we bereikten ons toeristische doel: het gevaar-voor-ijsberen bord, waar we natuurlijk meteen de ijsberen weg moesten jagen.
We liepen terug over een gedeeltelijk onverlicht en hoger gelegen pad, onder een oud mijnbouw station langs, en kwamen zonder kleerscheuren weer aan in het dorp.
Het was een bijzondere ervaring. De volgende keer wil ik graag terug naar Longyearbyen als het licht is, zodat ik kan zien waar ik de afgelopen dagen geweest ben. Het schijnt daar namelijk héél erg mooi te zijn :-).
