zondag 14 april 2013

Stormheimfjellet


Het was zaterdag zo'n dag waar we in Tromsø niet mee overladen worden. Zon, blauwe lucht, windstil. Vrijdagavond besproken we twee opties voor zaterdag. Optie 1: een topptur op ski’s naar Breitinden (860 m) op Ringsvassøya. Optie 2: een topptur naar Stormheimfjellet (1181 m) op Breivikeidet. Beide bergen beloofden nieuwe, spectaculaire uitzichten en een relatief lange, maar niet steile klim over een brede helling met dito afdalingen. Stormheimfjellet stond al lang hoog op ons wensenlijstje. Op ski’s zijn we nog nooit hoger dan 1078 meter gekomen (Ullstinden vorig jaar) en Stormheimfjellet leek een mooie uitdaging. 

Zaterdagochtend pakten we onze spullen bij elkaar en reden naar Breivikeidet. Vlak voordat we bij de pont naar Svensby aan kwamen, sloegen we af in zuidelijke richting. Na een paar kilometer vonden we een parkeerplek. Het eerste stuk van de tocht deden we in t-shirt. Wellicht dankzij de warme zon ging de tocht omhoog erg soepel. 




Na 3,5 uur omhoog lopen was de top verlaten en was het spectaculaire uitzicht helemaal voor ons alleen. 360 graden rondom. In noordelijke richting Ullsfjorden en de open zee, oostelijk de Lyngen alpen. In noordwestelijke richting hadden we uitzicht op de pieken van Kvaløya. Vlak voor ons, in zuidwestelijke richting, stak Hamperokken mooi af tegen de horizon.




Na een kwartiertje op de top kwam er een Noors stel aan die net als wij helemaal enthousiast waren van deze tocht. We maakten foto’s van elkaar en wisselden e-mail adressen uit om ze te delen.







Na drie kwartier op de top begonnen Erik en ik aan onze afdaling. Ruim een half uur later stonden we naast de auto. Voldaan, met gebruinde gezichten en toch enigszins vermoeide spieren. Wat een topdag!





Hier nog een paar foto's dat we van het Noorse stel kregen:








zaterdag 6 april 2013

Rundfjellet


Voorlopig de laatste gastbijdrage van Bert:


Rundfjellet donderdag 4 april

Vandaag willen we weer een Ti på Topp wandeling maken. Gisteren is de tocht naar Krokvatnet (370 m) goed bevallen. Er zijn 5 winterwandelingen, maar door lawinegevaar kan je niet overal terecht. Door de ladingen sneeuw die hier zijn gevallen en door de huidige weersomstandigheden is het op veel plekken onveilig. Hele gebieden zijn afgesloten.


Een volledig wit landschap tijdens de wandeling naar Krokvatnet



Rundfjellet is de enige keus (als je Kjølen niet meetelt, omdat we hem op dit moment te hoog vinden). Wij hebben deze heuvel (470 m) met uitizcht over Tromsø vorig zomer ook beklommen en hij is beslist de moeite waard. Het winterspoor benadert de top van een andere kant, dus eigenlijk zal het een heel andere wandeling moeten zijn. De weersverwachting is goed en als we de auto parkeren hangt hier en daar nog bewolking, maar deze lost gauw op. Het eerste deel van de route wordt ook gebruikt door echte wintersporters: op ski's de Lille Blåmannen (844 m) omhoog en dan in een kwartiertje naar beneden. 


Als de routes splitsen zien we dat de sneeuw op ons deel van de route er maagdelijk bij ligt. Nog bijna 300 meter klimmen en een pad banen in minstens 30 cm diepe sneeuw. Prachtig, maar wel zwaar. De lucht wordt voor het eerst deze week helemaal blauw. De route is goed gemarkeerd. Het is een heerlijke klim.


                      Onderweg naar de top (met de zichtbare mast rechts van het midden)



Ons eigen spoor


Bovenop wordt het zoeken naar de postbus. Als je mee doet, dan wil je je ook registreren. Maaike vindt de bus onder een dikke laag sneeuw op de plek waar hij vorig jaar ook hing. Uit het logboek blijkt dat de afgelopen dagen hier niemand is geweest. We maken de nodige foto's en gaan dan snel weer naar beneden.







Weer terug bij huis zien we dat de hele straat aan het sneeuwruimen is. Als er veel sneeuw is gevallen in de winter dan wordt zo'n dag gepland. Eerst mogen de bovenburen hun overtollige sneeuw naar beneden gooien en vervolgens de onderburen. Een fikse sneeuwschuiver is constant bezig de straat weer te legen. Wij hebben genoeg overtollige sneeuw. Het lukt aardig om de straat vol te krijgen, maar  hoe we ons best ook doen, we krijgen het niet voor elkaar om de sneeuwschuiver het werk onmogelijk te maken. Een onvoorstelbare bult sneeuw is verwijderd, maar het is hier nog lang geen voorjaar.




dinsdag 2 april 2013

Vannøya

Wegens groot succes geprolongeerd: gastblog II van Bert:

Maaike en Erik hebben voor het paasweekeinde een huisje gereserveerd op Vannøya. Vannøya bereik je door over Kvaløya naar Hansnes op Ringvassøya te rijden. Dit is een rit van 60 km langs de kust van beide eilanden over een ijsbaan met sneeuwwanden. In Hansnes neem je de pont om naar Vannøya te gaan. Ondertussen passeer je varend de 70ste breedtegraad.


Naderende sneeuwbuien, onderweg op Vannøya

Vannøya is meer dan 200 vierkante kilometer groot en telt minder dan duizend inwoners. Minder dan vijf per vierkante kilometer. Noorwegen zelf zit op zo'n vijftien. Lekker rustig dus. Die bijna duizend mensen leven van visserij, schapen, varkens en rendieren. De visserij, schapen en rendieren hebben we gezien. De diverse gehuchten liggen verspreid langs de kust. Landinwaarts vind je moerassen en heuvels, oplopend tot een enkele berg van ruim 1000 meter.





Wij komen terecht in Burøysund, een vissersdorp aan de noordkant. We zitten in een rorbu, een tijdelijk onderkomen voor 'gastvissers'. De hut staat op de kade, boven het water. Mooi uitzicht en kwakende eendjes onder de slaapkamer.


Het haventje van Burøysund, vlakbij onze rorbu

Op zondag steken we op de smalste en laagste plek het eiland over. We klimmen naar 220 meter voor een prachtig uitzicht naar beide kanten.


Lunchpauze op de top



Op maandag rijden we naar de oostkant van het eiland. Door de sterke en gure wind moeten we wat improviseren. Onze geplande wandeling in de buurt van Noorwegens modernste windmolenpark is niet te doen. Die plek lijkt dus goed gekozen voor windmolens.




We wijken uit naar Kristoffervalen. Daar hebben we vorig jaar al eens een tocht gedaan. In heerlijk weer volgen we een stuk van de kustlijn in noordelijke richting. 









Eén van al die rendieren neemt ruim de tijd om voor ons te poseren.






Als we teruggaan slaat het weer plotseling om. Ons ferme spoor van vier paar sneeuwschoenen is bijna verdwenen en we moeten pal tegen de wind in.  Gelukkig is het niet te ver. Het blijft leuk, maar het is wel een demonstratie en waarschuwing van de snel wisselende omstandigheden.




Tip: Je kunt op de foto's klikken voor vergrotingen (als je dit vanaf de website bekijkt).


A: Vannøya, Burøysund