Sandnessjøen

Vorig jaar tijdens onze vakantie in Helgeland (een kustregio in de provincie Nordland) eindigden we in Sandnessjøen aan de voet van de zeven gezusters (Syv Søstre): een rij van zeven markante bergen op een eiland. Na het beklimmen van één van deze bergen wilden we hier graag nog eens terugkeren met beter weer. Het weer was ook deze zomer niet bepaald stabiel in heel Noorwegen, maar we gokten het er op en reden weer naar Sandnessjøen. 

Uitzicht op vier van de zeven gezusters vanaf de camping

Mooie zonsondergang vanaf de camping

De zeven gezusters lagen er nog net zo uitnodigend bij als vorig jaar. Na een nacht van flinke regenbuien op ons kleine tentje was de lucht zowaar wat opgeklaard. De bergschoenen gingen weer aan en wij gingen er op uit om onze nummer twee van de zeven te bedwingen. Deze gezusters zijn erg fijne bergen waar veel geklauter aan te pas komt. We zijn er nog steeds niet zat van.

Onderweg naar de top. Uitzicht richting het zuiden.

Uitzicht in westelijke richting over zee

Twee pauzerende mensen onder ons

Magnifiek uitzicht op de top!

Uitzicht landinwaarts

Na deze beklimming begon het flink te regenen zonder vooruitzichten op beter weer, waardoor we wederom besloten dat er niets anders op zat dan iets eerder dan gepland de laatste 780 kilometer naar Tromsø te rijden. Het beklimmen van alle zeven gezusters schiet op deze manier niet echt op, maar wie weet staan we volgend jaar weer aan de voet van deze rij bergen met ons tentje. Mooi was het zeker!

Donkere wolken en mooie kleuren tijdens de rit naar Tromsø

Sunnmøre

We begonnen onze tocht in Kristiansand, het zuidelijkste puntje van Noorwegen waar je aankomt met de veerboot uit Hirtshals (DK) en vervolgden onze weg naar Lysebotn. Lysebotn ligt aan het einde van de mooie en bekende Lysefjord. Vanuit de tent hadden we onderstaand uitzicht. Prachtig, maar zoals te zien zat er ook voldoende regen in de lucht om onze tocht naar de bekende Kjerag-rots met uitzicht over de Lysefjord niet door te laten gaan.

Lysebotn

Na de mooie dagen rondom Haukeliseter (vorige blogpost), belandden we via een tussenstop in Sunnmøre.

Onderweg langs (en door) de fjorden aan de westkust

Sunnmøre is een relatief onbekend berggebied ten zuidoosten van de stad Ålesund: erg spectaculair door de enorm hoge toppen die steil oprijzen vanuit de fjorden.

We stonden op een camping bij het dorpje Sæby op het Ørstahalvøya (Ørsta-schiereiland). Het weer zat niet heel erg mee, maar we hebben dit gebied toch een beetje leren kennen door toppen met mooie namen als Lidaveten, Sylvkallen en Skårasalen te beklimmen in de harde wind, tussen de buien door en in de mist.

Tussen de buien door op de top van Lidaveten

Een heldere lucht op de tweede dag in Sunnmøre

Uitzicht op het dorpje Store Standal aan het einde van de weg

Onderweg naar Sylvkallen

Uitzicht over de spitse Sunnmøre toppen

Vanuit de camping hadden we uitzicht op de top van de berg Slogen (1564 meter hoog): de hoogste in de omgeving die we graag hadden willen beklimmen. Er lag helaas nog te veel sneeuw op de steile hellingen, wat het onveilig maakte om zonder ijsbijl de berg te beklimmen.

Uitzicht op Slogen

Het alternatief werd Skårasalen (1542 m): de hoogste berg op het Ørstaschiereiland en gelegen in het dal naast de camping. Vanaf de top zou je een prachtig uitzicht hebben over het spectaculaire Hjørundfjord. Eenmaal boven lag de top net in een wolk en hebben we helaas niets van dit uitzicht meegekregen. We gaan nog wel een keer terug.

Op de top, in de wolken

De afdaling. Het zicht wordt langzaam weer beter.

Spectaculair berglandschap

Sunnmøre was ook een verrassend mooi gebied. Wederom hebben we een nieuw stukje van Noorwegen leren kennen, waar we graag nog eens naar terugkeren.

Via een kustroute ten noorden van Ålesund vervolgden we onze tocht naar het noorden. Later meer daarover.

Ålesund: de Jugendstilstad van Noorwegen

Rondje Haukeliseter

Na een fijne week in Nederland reden we de afgelopen 2,5 week door Noorwegen, met een aantal mooie tussenstops onderweg. Eén daarvan was bij Haukeliseter, onderaan de Hardangervidda, van waaruit we aan een spectaculaire 3-daagse huttentocht begonnen door de Setelsdalsheiene/Ryfylke gebergte; een gebied ten zuiden van de Hardangervidda.

Haukeliseter staat als plaats op de wegenkaart van Noorwegen, maar bestaat slechts uit een hut van DNT (de Noorse toeristenvereniging). Het is meer een berghotel dan een berghut, en is direct de grootste van Noorwegen met 156 slaapplaatsen. Een prachtige uitvalsbasis voor meerdaagse huttentochten.

We begonnen de eerste dag met een gevarieerde tocht langs meertjes en watervallen naar de mooi gelegen Holmavasshytta, aan een groot meer op 1130 meter hoogte. We moesten onderweg opvallend veel sneeuwvelden oversteken.

De rode T's markeren het pad

Actie!

In Zuid-Noorwegen bestaat het concept onbemande zelfbedieningshut: we kwamen bij een hut terecht die erg leek op wat we kennen uit Troms, maar waar een heuse proviandkamer aanwezig is. Dit bestaat puur op basis van vertrouwen, en alles dat je op eet of mee neemt, betaal je via een machtigingsformulier dat je achterlaat in de hut. Dit concept maakt het mogelijk om op een veel gemakkelijkere manier een langere tocht (bijvoorbeeld 6 dagen) te plannen zonder je een ongeluk te moeten tillen. 

De Holmavasshytta in mooi licht

Op de tweede dag vervolgden we de tocht naar Kvanndalen. Dit was een rustige dag, met een wandeling van een uur of zes over een spectaculaire hoogvlakte met mooie vergezichten.

Prachtige vergezichten

Deze dag eindigde met een flinke afdaling naar de veel lager gelegen Kvanndalshytte op 611 meter. Dit is de kleinste en meest knusse DNT hut die we tot nu toe gezien hebben, met slechts vier bedden.

De Kvanndalshytta in avondlicht

Deze hut is in 1898 al gebouwd voor de Stavanger toeristenvereniging. We brachten hier alweer de nacht met z’n tweeën door. Er was niemand anders in de wijde omgeving. Overdag kwamen we een groepje van drie vrouwen tegen die deze tocht andersom liepen, maar voor de rest hebben we drie dagen lang niemand anders gezien (afgezien van honderden schapen). Deze leegte blijft erg bijzonder en we waren blij verrast dit ook in het zuiden van Noorwegen te ervaren.

Kvanndalen, vlakbij de hut

De drie vrouwen die we tegen waren gekomen waarschuwden ons onderweg voor dag 3: een zware, lange tocht met een paar flinke uitdagingen. We begonnen de laatste dag daarom vroeg met de tocht van 26 kilometer die grotendeels door het smalle, prachtige, en spectaculaire Kvanndalen voerde. Het werd inderdaad een lange tocht: 10 uur flink door lopen met in totaal 1000 overwonnen hoogtemeters. Maar wat was dat het waard; we hebben onze ogen uitgekeken in dit bijna ongerepte stukje Noorwegen.  

Het begin van de lange tocht op dag 3

Terugkijkend het dal in, na ongeveer 10 kilometer

 

Op onderstaande foto zijn we aangekomen bij de oorsprong van de Kvanndalselva, vanwaar we de tocht vervolgden naar Haukeliseter.

Een uitdagend terrein

Vroeg in de avond kwamen we aan in Haukeliseter, waar ons een heerlijke douche en warme maaltijd te wachten stond. We waren ontzettend voldaan en blij na deze spectaculaire tocht!

Vakantiemuziek 2012

We gaan deze zomer behoorlijk wat kilometers in de auto afleggen, en dat zijn geweldige momenten om veel nieuwe muziek te luisteren: albums die in 2012 zijn uitgekomen. Bij deze een selectie van 12 mooie albums uit de eerste helft van 2012 (in willekeurige volgorde).

 

Perfume Genius – Put your back N 2 it

Een singer-songwriter uit de VS. Niet de meest toegankelijke muziek, maar ik vind het een prachtig, rustig en breekbaar album. Muziek voor 's avonds, en heerlijk voor de “avslap” momenten in de auto (å avslappe (NO) = ontspannen).

The Jezabels – Prisoner

 

Een erg energieke Australische indierockband, met vrouwelijke vocalisten met enorm stembereik. Net ontdekt, maar volgens mij kan dit album een mooie vakantiehit worden. 

Dry the River – Shallow Bed

Prachtige indiefolk uit de UK. Een bijzonder mooi debuut album. Eén van mijn favorieten op dit moment.

  

Diiv – Oshin

Net uitgekomen in juni. Psychedelische shoegaze met heerlijke gitaren.

Beach House – Bloom

In 2010 ontdekten we Beach House en hebben we het album Teen Dream grijs gedraaid. Dit is een geweldige opvolger. Mooie dromerige muziek. Indie-dream-electro-pop-rock?

The Walkmen  - Heaven

 

Eigenzinnige alternatieve indierock. Opvolger van het mooie Lisbon, dat in 2010 veel goede recensies ontving.

Jack White – Blunderbuss

 

De enorm productieve Jack White, natuurlijk van the White Stripes (maar ook the Dead Weather + the Raconteurs), heeft dit jaar z’n eerste soloalbum uitgebracht. Je vindt het leuk of je vindt het niet leuk. Ik hoor bij de eerste groep.

First Aid Kit – The Lion’s Roar

 

First Aid Kit zijn Klara en Johanna Söderberg, twee jonge zusjes uit Zweden met prachtige, heldere en enorm zuivere stemmen, die een bijzonder mooi folkalbum hebben gemaakt. In augustus treden ze op in Tromsø. Ik ben fan van deze meisjes!

dEUS – Following Sea

 

dEUS, rondom de Vlaamse Tom Barman, blijft altijd goed, met als groot hoogtepunt Vantage Point uit 2008.

Wintersleep – Hello Hum

 

Ze komen uit het Canadese Halifax (Nova Scotia) en behoren tot één van mijn favoriete bands, vooral door het album “Welcome to the night sky” uit 2007.  Pure rock.

Kathleen Edwards - Voyageur

Een Canadese singer-songwriter. Haar naam dook al eens op in relatie tot mijn Nr 1 all-time favoriete band The Tragically Hip, maar nu ging ik luisteren vanwege de link met Bon Iver (Justin Vernon) die het mooiste album van 2011 maakte wat mij betreft. Justin Vernon was al lang fan van deze Canadese, mocht haar nieuwe album produceren, en kreeg een relatie met haar. Romantisch.

Blaudzun – Heavy Flowers

 

Eén van de mooiste albums van dit jaar van Nederlandse bodem tot nu toe. Een unieke stem, melodieuze nummers, en mooie orkestrale arrangementen.

   

Shearwater - Animal Joy


Vooruit, een bonus (!), nummer 13 nog op het laatst toegevoegd, want Shearwater, met de opvallende stem van Jonathan Meiburg, mag niet missen in dit lijstje. Dit album zullen we zeker regelmatig draaien in de auto. Het wordt een heerlijke zomer.

Nattigheid...

We zijn de maand juli in gegaan met een graad of 7 en behoorlijk wat neerslag. Het kan niet altijd zomer zijn in het hoge noorden. En gelukkig levert het ook weer mooie plaatjes en uitzichten op. De foto hierboven is vanuit het open keukenraam gemaakt, want het balkon was te nat om op sokken te betreden.

Hieronder nog een plaatje van een perfecte halo rondom de zon, zoals die een ruime week geleden te zien was. Een nevel van ijskristallen: een voorbode van de weersverslechtering waar we nu een paar dagen middenin hebben gezeten.

Over bergen, bloemetjes en cruiseschepen...

Speciaal voor m'n ouders kocht ik afgelopen week voor het eerst een "Ti på topp" boekje. Ti på topp is een mooi initiatief, waarbij elk jaar een aantal wandelingen naar bergtoppen (dit keer 20 stuks) rondom Tromsø worden beschreven. Er zit een competitief element aan, want iedereen die mee doet kan zich registreren op een website en bijhouden hoeveel bergtoppen hij/zij dat jaar heeft beklommen.

Het doel is mensen (van kinderen tot bejaarden) te enthousiasmeren om de natuur in te trekken en tochten te maken: van korte, lichte wandelingen tot zware tochten die een dag in beslag nemen. En het werkt, want vorig jaar hebben maar liefst 8000 mensen zich geregistreerd in Tromsø (op een inwonertal van ongeveer 70.000). Aangezien wij nog nooit een gebrek aan inspiratie voor tochten hebben gehad, hebben we hier nog niet aan mee gedaan.

Mijn ouders vonden zo'n ti-på-topp boekje niet gek klinken. Zij zitten deze zomer namelijk een week in ons huis, terwijl wij nog onderweg zijn met hun auto vanuit Nederland naar Tromsø. De deal is: wij rijden hun auto omhoog, en zij maken gebruik van onze Saab om in een week tijd zoveel mogelijk bergen te beklimmen. Als we aankomen, hebben we nog een paar dagen samen, voordat B&L hun eigen auto weer langs de Noorse kust omlaag rijden. Met een tent en een gasbrandertje. Heerlijk.

Om een lang verhaal kort te maken, heb ik gisteren zo'n ti-på-topp-topje uitgeprobeerd voor ze :-). Erik moest het één en ander afronden voor de vakantie, en ik besloot er in m'n eentje op uit te gaan naar Movikhammaren. De wandeling gaat vrij steil omhoog langs een prachtige rivier met veel watervallen, naar een puntje waar we vanaf het balkon uitzicht op hebben.

Op een gegeven moment ben je opeens boven de boomgrens, die op ongeveer 300 meter ligt, en loop je door een prachtig kaal landschap met veel rotsen, mossen, en de typische noorse steenmannetjes die de route aangeven.

Af en toe kom je nog wat sneeuw tegen, en andere wandelaars. Ik heb gisteren vastgesteld dat deze ti-på-topp-top vooral populair is onder groepjes vrouwen van middelbare leeftijd :-).

Bovenop had ik een prachtig uitzicht over Tromsø. Het hele eiland paste precies op de foto.

En ik liet mezelf nog even vastleggen door een man die samen met een prachtige 8-maanden jonge poolhond de top had bereikt.

Ook heb ik speciaal voor Sjef nog even m'n best gedaan om wat bloemetjes te fotograferen waar de bergen nu weer vol mee staan. Hieronder een multebær bloemetje (ofwel, gele moerasframboos - superlekker, ik kijk al uit naar augustus als ze rijp zijn!).

En blålyng (phyllodoce caerulea - met dank aan Sjef voor het naslagwerk dat hij vorig jaar heeft gemaakt):

Vanaf de berg had ik ook een mooi uitzicht op de cruiseschepen die binnen kwamen varen. We hebben de afgelopen jaren het cruisetoerisme naar Tromsø flink zien toenemen. Er komen inmiddels zeker twee cruiseschepen per dag aan, en gisteren lagen er maar liefst vier cruiseboten tegelijkertijd in Tromsø (we hebben daar vanuit huis een mooi uitzicht op). De grootste schepen (en de achterste op de foto hieronder is daar één van), hebben bijna 2000 passagiers aan boord.

Kortom, het hoge Noorden lijkt steeds bereikbaarder te worden voor een grotere groep mensen, en de Arctische streken zijn populairder dan ooit.