Lille Blåmannen

De afgelopen week zijn er bakken met sneeuw gevallen. Dat zorgt voor goede ski-condities, maar niet zelden ook voor een verhoogd lawine-risico. Een gevaarlijke combinatie. Gisteren was het risico op lawines weer enigszins gedaald, maar als het op skiën aan komt, zijn we erg voorzichtig. We besloten een topptur te maken naar Lille Blåmannen. Dit is één van de veiligste bergen in de omgeving door zijn lichte hellingsgraad. Toen we rond 9.45 uur aankwamen, stonden er al ruim dertig andere auto's onderaan deze berg geparkeerd.

Uitzicht richting Kaldfjord onderweg naar de top

Lille Blåmannen staat naast veilige berg ook bekend als 'eenvoudige berg' onder de Noren. Ik vond het toch een heftige klim omhoog (voor Erik viel dat overigens reuze mee). Stilstaan om uit te rusten was niet comfortabel in de ijzige kou. Op ongeveer 800 meter hoogte zal het -15 graden zijn geweest. Met de wind erbij lag de gevoelstemperatuur nog wat lager. Elke handeling (een droge laag thermisch ondergoed aan doen op de top) moet dan heel nauwkeurig worden uitgevoerd. Uiteindelijk was het met zes lagen kleding goed vol te houden en konden we rustig nog wat eten, drinken en foto's maken. De zon liet zich helaas niet zien dit keer.

Uitzicht vanaf Lille Blåmannen

Steile pieken van Kvaløya

Na 20 minuten op de top was de beloning groot: 800 hoogtemeters afdalen door diepe, verse, poedersneeuw, waarin je je eigen sporen kan maken. Het was het afzien meer dan waard.

Zon! (Surprise!)

De eerste topptur van het seizoen is een feit. Na dagenlang grijs weer leek het zondag een aardige dag te worden. We hadden zin om er weer eens op uit te gaan en het skiseizoen vroeg in te luiden. Na lang uitslapen, vertrokken we met onze randonnée ski's (maar zonder fatsoenlijke camera) richting Rødtinden (470 m).

Rond half twaalf gingen we de deur uit, wetende dat het om half drie alweer donker zou zijn. Terwijl we nietsvermoedend richting Kvaløya reden, was de lucht al oranje/roze gekleurd. Opeens was hij daar: de zon! Wat een verrassing! 20 januari was het nog maar, terwijl we allebei dachten dat de zon pas weer op de 21e te zien zou zijn. Net als vorig jaar was het een feest om hem weer te zien verschijnen. Waarom hadden we eigenlijk de camera thuis laten liggen? (dat doen we nooit!). Een iPhone plaatje:

We liepen naar de top van Rødtinden in prachtig licht, met mooie weerspiegelingen in het water.

We waren duidelijk niet de enigen met dit plan. Toen we bijna bij de top waren, zagen we Eelke en Roy bovenop staan, wat ons trouwens niet verbaasde. Eelke had meteen haar camera in de aanslag en maakte nog wat plaatjes van onze aankomst op de top. Hieronder volgen nog een paar foto's van Eelke. Een uitgebreidere impressie staat op Eelke en Roy's blog. 

Wat een aardige dag leek te worden, werd een dag met fenomenaal licht. We dronken nog een kopje thee op de top en skieden met z'n vieren weer naar beneden. Wat een mooie start van het seizoen!

Svalbard

Deze week trad ik in de voetsporen van Willem Barentsz en ging voor het eerst naar Svalbard/Spitsbergen. Niet per boot, maar met de dagelijkse lijnvlucht van SAS, die je in anderhalf uur vliegen van Tromsø tot bijna halverwege de Noordpool brengt.

Deze vlucht was dinsdag volledig gereserveerd voor deelnemers van een conferentie van de Noorse onderzoeksraad. Het was extreem bijzonder om voor het eerst op Spitsbergen te zijn, maar veel heb ik er niet van gezien. Niet omdat het programma te vol was, maar omdat het er 24 uur per dag helemaal donker was. Geen verschil tussen 12 uur 's middags en 12 uur 's nachts. Het was helder weer, maar deze "mørketid" op Svalbard is niet te vergelijken met Tromsø op z'n donkerst, rond 20 december, wanneer het nog steeds midden overdag 2 uurtjes "schemert".

Spitsbergen hotel

De eerste ochtend werden we direct gewaarschuwd: we mochten wél zonder geweer door het dorp lopen, maar alleen op plekken waar straatverlichting is. Daarbuiten ben je een gemakkelijke prooi voor ijsberen. Het is vrij uniek om naar een conferentie te gaan waar je het gevaar loopt opgegeten te worden door een ijsbeer!

Kathrine en ik zijn direct hard op zoek gegaan naar een man-met-geweer voor een langere wandeling dan alleen door de paar straten die Longyearbyen rijk is. Uiteindelijk vonden we een man zónder geweer, die ons mee wilde nemen naar de rand van het dorp, waar de straatverlichting op houdt. Het werd een spannende wandeling, maar we bereikten ons toeristische doel: het gevaar-voor-ijsberen bord, waar we natuurlijk meteen de ijsberen weg moesten jagen.

We liepen terug over een gedeeltelijk onverlicht en hoger gelegen pad, onder een oud mijnbouw station langs, en kwamen zonder kleerscheuren weer aan in het dorp.

Het was een bijzondere ervaring. De volgende keer wil ik graag terug naar Longyearbyen als het licht is, zodat ik kan zien waar ik de afgelopen dagen geweest ben. Het schijnt daar namelijk héél erg mooi te zijn :-).

Lyngen

Vrijdag na het werk stapten we in de auto richting Lyngen/Svensby. Er was mooi weer voorspeld en vanuit Svensby konden we de ideale eerste skitochten van het seizoen maken: door heerlijke poedersneeuw in een landschap dat nooit verveelt.

Lyngen

Jægervatnet

Zaterdag maakten we een tocht naar Blåvatnet, een gletsjermeer dat in de zomer diep blauw is, maar nu bevroren was.

Onderweg hadden we uitzicht op Nord-Fugløya en Vannøya (links). Wie goed kijkt ziet de windmolens op Vannøya staan.

Mooie luchten rond 12.30 uur

Rond zonsondergang (ca 14.00 uur) kwamen we aan bij Blåvatnet. Wat een geweldig einddoel voor de eerste skitocht van het seizoen!

Aangekomen bij Blåvatnet

We hadden een uur de tijd om weer terug te komen bij de auto voor het echt donker zou zijn. Geen probleem, want we hoefden alleen nog maar omlaag door onze eigen sporen. In de hut in Svensby konden we de rest van de middag weer opwarmen bij de open haard...

Zondag maakten we nog een klein tochtje richting de Trollhytta en zagen we waarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar de zon in het hoge noorden.

Vlakbij de hut in Svensby, richting Trollhytta.

Noordzee symposium

Afgelopen week was ik een paar dagen in Nederland. Ik was uitgenodigd voor een symposium in het paleis op de Dam. De Stichting Koninklijk Paleis Amsterdam organiseert jaarlijks twee symposia waarbij Koningin Beatrix de gastvrouw is en waarbij experts worden uitgenodigd om een lezing te geven. Dit keer was het thema "the North Sea: Past, Present and Future."

Er waren drie sprekers die zich respectievelijk richtten op de geschiedenis van de Noordzee, de huidige situatie, en de toekomst.

Een historicus/bioloog (Callum Roberts) uit Engeland hield een mooi verhaal over de geschiedenis van de Noordzee en de verandering van het ecosysteem door menselijk ingrijpen. De Europese Commissaris voor Maritieme Zaken en Visserij (Maria Damanaki) gaf een presentatie over de toekomstvisie voor het Europese Noordzeebeleid.

Naast deze twee sprekers was mijn collega Svein Jentoft uitgenodigd om een lezing te geven over de huidige situatie op de Noordzee, met een focus op ruimtelijke planning. Ik werd een maand betaald om Svein te helpen onderzoek te doen naar Noordzeebeleid en voor het voorbereiden van de presentatie.

De Noordzee is één van de drukste zeeën ter wereld, door onder meer de scheepvaart, olie- en gaswinning, zandwinning, visserij, militaire activiteiten en aquacultuur. Met de komst van windmolenparken en de toenemende druk om natuurgebieden te definiëren - onder andere voor het behouden/veiligstellen van biodiversiteit - neemt de druk op de ruimte toe. Ieder land probeert op zijn eigen manier de nieuwe activiteiten in te passen, terwijl er ook vanuit Europees niveau regels gelden die de lidstaten moeten opvolgen.

Ik mocht er vrijdag bij zijn in het Koninklijk Paleis, samen met ongeveer 120 andere deelnemers die met name afkomstig waren uit de Nederlandse beleidswereld, politiek en wetenschap. Het werd een hele bijzondere dag met drie mooie lezingen, interessante discussies en een exclusief diner, alles in het bijzijn van Hare Majesteit de Koningin.

Winter(tijd)

Rismålshøgda

Rismålshøgda, Ringvassøya