Stormheimfjellet

Het was zaterdag zo'n dag waar we in Tromsø niet mee overladen worden. Zon, blauwe lucht, windstil. Vrijdagavond besproken we twee opties voor zaterdag. Optie 1: een topptur op ski’s naar Breitinden (860 m) op Ringsvassøya. Optie 2: een topptur naar Stormheimfjellet (1181 m) op Breivikeidet. Beide bergen beloofden nieuwe, spectaculaire uitzichten en een relatief lange, maar niet steile klim over een brede helling met dito afdalingen. Stormheimfjellet stond al lang hoog op ons wensenlijstje. Op ski’s zijn we nog nooit hoger dan 1078 meter gekomen (Ullstinden vorig jaar) en Stormheimfjellet leek een mooie uitdaging. 

Zaterdagochtend pakten we onze spullen bij elkaar en reden naar Breivikeidet. Vlak voordat we bij de pont naar Svensby aan kwamen, sloegen we af in zuidelijke richting. Na een paar kilometer vonden we een parkeerplek. Het eerste stuk van de tocht deden we in t-shirt. Wellicht dankzij de warme zon ging de tocht omhoog erg soepel. 

Na 3,5 uur omhoog lopen was de top verlaten en was het spectaculaire uitzicht helemaal voor ons alleen. 360 graden rondom. In noordelijke richting Ullsfjorden en de open zee, oostelijk de Lyngen alpen. In noordwestelijke richting hadden we uitzicht op de pieken van Kvaløya. Vlak voor ons, in zuidwestelijke richting, stak Hamperokken mooi af tegen de horizon.

Na een kwartiertje op de top kwam er een Noors stel aan die net als wij helemaal enthousiast waren van deze tocht. We maakten foto’s van elkaar en wisselden e-mail adressen uit om ze te delen.

Na drie kwartier op de top begonnen Erik en ik aan onze afdaling. Ruim een half uur later stonden we naast de auto. Voldaan, met gebruinde gezichten en toch enigszins vermoeide spieren. Wat een topdag!

Hier nog een paar foto's dat we van het Noorse stel kregen:

Rundfjellet

Voorlopig de laatste gastbijdrage van Bert:

Rundfjellet donderdag 4 april

Vandaag willen we weer een Ti på Topp wandeling maken. Gisteren is de tocht naar Krokvatnet (370 m) goed bevallen. Er zijn 5 winterwandelingen, maar door lawinegevaar kan je niet overal terecht. Door de ladingen sneeuw die hier zijn gevallen en door de huidige weersomstandigheden is het op veel plekken onveilig. Hele gebieden zijn afgesloten.

Een volledig wit landschap tijdens de wandeling naar Krokvatnet

Rundfjellet is de enige keus (als je Kjølen niet meetelt, omdat we hem op dit moment te hoog vinden). Wij hebben deze heuvel (470 m) met uitizcht over Tromsø vorig zomer ook beklommen en hij is beslist de moeite waard. Het winterspoor benadert de top van een andere kant, dus eigenlijk zal het een heel andere wandeling moeten zijn. De weersverwachting is goed en als we de auto parkeren hangt hier en daar nog bewolking, maar deze lost gauw op. Het eerste deel van de route wordt ook gebruikt door echte wintersporters: op ski's de Lille Blåmannen (844 m) omhoog en dan in een kwartiertje naar beneden. 

Als de routes splitsen zien we dat de sneeuw op ons deel van de route er maagdelijk bij ligt. Nog bijna 300 meter klimmen en een pad banen in minstens 30 cm diepe sneeuw. Prachtig, maar wel zwaar. De lucht wordt voor het eerst deze week helemaal blauw. De route is goed gemarkeerd. Het is een heerlijke klim.

                      Onderweg naar de top (met de zichtbare mast rechts van het midden)

Ons eigen spoor

Bovenop wordt het zoeken naar de postbus. Als je mee doet, dan wil je je ook registreren. Maaike vindt de bus onder een dikke laag sneeuw op de plek waar hij vorig jaar ook hing. Uit het logboek blijkt dat de afgelopen dagen hier niemand is geweest. We maken de nodige foto's en gaan dan snel weer naar beneden.

Weer terug bij huis zien we dat de hele straat aan het sneeuwruimen is. Als er veel sneeuw is gevallen in de winter dan wordt zo'n dag gepland. Eerst mogen de bovenburen hun overtollige sneeuw naar beneden gooien en vervolgens de onderburen. Een fikse sneeuwschuiver is constant bezig de straat weer te legen. Wij hebben genoeg overtollige sneeuw. Het lukt aardig om de straat vol te krijgen, maar  hoe we ons best ook doen, we krijgen het niet voor elkaar om de sneeuwschuiver het werk onmogelijk te maken. Een onvoorstelbare bult sneeuw is verwijderd, maar het is hier nog lang geen voorjaar.

Vannøya

Wegens groot succes geprolongeerd: gastblog II van Bert:

Maaike en Erik hebben voor het paasweekeinde een huisje gereserveerd op Vannøya. Vannøya bereik je door over Kvaløya naar Hansnes op Ringvassøya te rijden. Dit is een rit van 60 km langs de kust van beide eilanden over een ijsbaan met sneeuwwanden. In Hansnes neem je de pont om naar Vannøya te gaan. Ondertussen passeer je varend de 70ste breedtegraad.

Naderende sneeuwbuien, onderweg op Vannøya

Vannøya is meer dan 200 vierkante kilometer groot en telt minder dan duizend inwoners. Minder dan vijf per vierkante kilometer. Noorwegen zelf zit op zo'n vijftien. Lekker rustig dus. Die bijna duizend mensen leven van visserij, schapen, varkens en rendieren. De visserij, schapen en rendieren hebben we gezien. De diverse gehuchten liggen verspreid langs de kust. Landinwaarts vind je moerassen en heuvels, oplopend tot een enkele berg van ruim 1000 meter.

Wij komen terecht in Burøysund, een vissersdorp aan de noordkant. We zitten in een rorbu, een tijdelijk onderkomen voor 'gastvissers'. De hut staat op de kade, boven het water. Mooi uitzicht en kwakende eendjes onder de slaapkamer.

Het haventje van Burøysund, vlakbij onze rorbu

Op zondag steken we op de smalste en laagste plek het eiland over. We klimmen naar 220 meter voor een prachtig uitzicht naar beide kanten.

Lunchpauze op de top

Op maandag rijden we naar de oostkant van het eiland. Door de sterke en gure wind moeten we wat improviseren. Onze geplande wandeling in de buurt van Noorwegens modernste windmolenpark is niet te doen. Die plek lijkt dus goed gekozen voor windmolens.

We wijken uit naar Kristoffervalen. Daar hebben we vorig jaar al eens een tocht gedaan. In heerlijk weer volgen we een stuk van de kustlijn in noordelijke richting. 

Eén van al die rendieren neemt ruim de tijd om voor ons te poseren.

Als we teruggaan slaat het weer plotseling om. Ons ferme spoor van vier paar sneeuwschoenen is bijna verdwenen en we moeten pal tegen de wind in.  Gelukkig is het niet te ver. Het blijft leuk, maar het is wel een demonstratie en waarschuwing van de snel wisselende omstandigheden.

Tip: Je kunt op de foto's klikken voor vergrotingen (als je dit vanaf de website bekijkt).

A: Vannøya, Burøysund

Gastblog - Varden

Mijn ouders zijn op bezoek en daarom kan ik voor de verandering en met grote vreugde een gastblog met jullie delen, geschreven door Bert:

Van de winter in Nederland naar de winter in Noorwegen

Op 27 maart vlogen Leni en ik naar Tromsø. Påske vieren, een aantal wandelingen maken en natuurlijk ons Noors oefenen. Het is hier nog echt winter. Wat een ladingen sneeuw zijn hier gevallen en vallen nog steeds. 

Op donderdag gaan we eerst maar eens kijken of we nog vooruit kunnen komen op onze sneeuwschoenen. Dat doen we in de achtertuin van Erik en Maaike. Dat komt mooi uit, want de hoogste top is Varden en deze hoort bij de ti-på-toppen 2013. De Noren moeten meer bewegen en daarvoor heeft men een bergwandelingencircuit in het leven geroepen. Wij willen onze prestatie van 2012 verbeteren en dat kan makkelijk als je in maart al met een paar wintertoppen start. Kortom, een prachtwandeling om op gang te komen. 

De tocht is niet lang, maar de vracht sneeuw en de sneeuwbuien maken het toch een leuke onderneming. Bovenop zijn mooie uitzichten ons deel.

Het smerige moeras dat ons in de zomer altijd zoveel ellende bezorgt in de vorm van kletspoten of gedwongen omlopen stelt nu niets voor. Wij lopen zo lang mogelijk over de besneeuwde ijsvlakte om het moeras te laten merken wie nu de baas is. 

Als we op de lysløype aankomen (het verlichte langlaufspoor over het eiland) schamen wij ons niet voor onze sneeuwschoenen. Bijna niemand kent ons hier.

Lentezon

De equinox is voorbij, waardoor onze dagen inmiddels langer zijn dan in Nederland. Na een aantal dagen met harde wind voelde het woensdag ineens als lente, met een strakblauwe lucht en een zon die voor het eerst in maanden weer warmte leek af te geven. Ik legde daarom na de lunch m'n werk neer en stapte in de auto richting Ersfjord. Een week of drie geleden had ik hetzelfde plan, maar gaf het meteen op toen ik onderaan Nattmålsfjellet stond. Het waaide toen hard en de noordhelling - waar ik tegenop wilde lopen - lag midden overdag nog volledig in de schaduw. Ik had geen zin om in m'n eentje te verkleumen (samen verkleumen is écht minder vervelend) en zocht de warmte van de auto weer op. Dit keer pakte het plan wel goed uit. Ik liep fluitend op m'n sneeuwschoenen omhoog en werd beloond met een fenomenaal uitzicht.

Ersfjorden

Kaldfjord en Tromsdalstinden in de verte (rechts)

Ersfjordbotn

 In de zon op de top

Krokvatnet

Het is hier volop winter. Erik en ik waren van plan om vandaag samen op pad te gaan met onze nieuwe camera en lens, maar helaas ligt Erik inmiddels al de hele dag snotverkouden onder de wol. Ik zocht daarom een eenvoudig, maar mooi tochtje uit voor mezelf. Het werd Krokvatnet: een meer dat een kleine drie kilometer het Krokelvdal in ligt, op ongeveer 350 meter hoogte. Het startpunt ligt in Kroken op het vasteland, slechts 10 minuten rijden vanaf ons huis. Ideaal dus. 

Het waren moeilijke omstandigheden om goede foto's te maken, met de lucht net zo wit als de sneeuw, maar het was leuk om te spelen met de nieuwe mogelijkheden. Bovendien was er een mooie halo rondom de zon te zien, die gemakkelijk op de foto paste met de nieuwe groothoeklens.

Hoewel Krokvatnet geen bergtop is en ook zeker niet het hoogste punt in de omgeving, is het dit jaar één van de ti-på-topp wintertoppen. Niet gek ook, want het is zowel in de zomer als in de winter een mooie tocht. Ik heb besloten dit jaar voor het eerst officieel mee te doen aan ti-på-topp. M'n naam staat inmiddels in het boekje in onderstaande brievenbus en ik ga m'n tocht straks loggen op internet. Ben benieuwd hoe ver ik dit jaar kom.

Eindbestemming bereikt

Strandwandeling

Na een week met veel regen en overal grote plassen door de smeltende sneeuw, keerden de zon en de vorst gisteren terug. Vandaag had ik zin om het eiland af te gaan (Erik is anderhalve week weg) en reed naar Håkøya voor een korte strandwandeling. Richting het noorden was het mooi weer met een blauwe lucht. Zuidelijk van Tromsø leek het onstuimig, met een flinke wind die zorgde voor mistwolken rondom de bergtoppen. Een prachtig gezicht, maar ik was blij dat ik daar niet bovenop stond.

Uitzicht richting Malangen

De brug van Kvaløya naar Håkøya

Uitzicht richting Store Blåmannen